Welkom/ Bienvenue/ Bon Bini

Hallo nieuwsgierige lezer.

Ik ben Laura en ik schrijf voor mijn plezier op deze pagina's. Zo blijf je niet alleen geupdate wat betreft mijn vreemde hersenspinsels, maar word je wellicht ook uitgedaagd om na te denken over je eigen.. leven? Reacties altijd welkom.
Groetjes!


vrijdag 27 mei 2011

Samenvatting van mijn onderzoek.. voor de geïnteresseerden!

Samenvatting van het onderzoek:
De ‘fit’ tussen een corporate merk en een goed doel.
Empirisch onderzoek naar de samenhang van Cause-Related Marketing communicatie-uitingen en de attitudes van de consument.
Door: Laura Overwijk, Universiteit van Amsterdam
Het marketinginstrument Cause-Related Marketing (CRM) wordt steeds vaker ingezet, omdat bedrijven zich realiseren dat het ze veel voordelen kan opleveren. CRM is een vorm van corporate social responsibility (CSR), waarbij een geldbedrag wordt gedoneerd aan een goed doel wanneer de consument het product of de service aanschaft. Organisaties kunnen ermee aan de samenleving laten zien dat ze verantwoordelijkheid dragen voor hun opereren binnen de maatschappij.
Het doel van mijn onderzoek was om de invloed van de mate van fit, of relatie tussen het merk en het goede doel, te onderzoeken op de attitudes van de consument richting het merk, het goede doel en de corporate organisatie achter het merk. Dus: gaan mensen anders denken over een merk, een goed doel of een organisatie wanneer ze worden blootgesteld aan een campagne waarin een organisatie aangeeft dat ze geld doneren aan een goed doel wanneer je als consument het product of de service aanschaft?
Dit onderzoek laat door middel van een experiment onder 69 mensen zien dat de mate van gepercipieerde fit tussen een organisatie en het goede doel niet van invloed is op de attitudes van consumenten richting het merk, het goede doel of de organisatie. Wel blijkt dat het inzetten van een CRM-campagne sowieso effectief is om attitudes positief te veranderen ten opzichte van het merk. De attitudes ten opzichte van het merk van de organisatie worden positiever bij het inzetten van een CRM-campagne. Een opvallend resultaat is dat de attitudes ten opzichte van het goede doel negatiever werden. Dit kan mogelijk te maken hebben met een sceptische houding van de consumenten. Hier kan vervolgonderzoek rekening mee houden.
De resultaten uit dit onderzoek bieden ook implicaties voor de professionals in het vakgebied. De bevindingen in dit onderzoek kunnen een organisatie motiveren om een Cause-Related Marketing campagne in te zetten. Dit blijkt een zeer goede optie te zijn om de attitudes van consumenten richting het merk te verbeteren. Er hoeft bij het inzetten van zo’n campagne geen rekening gehouden te worden met de relatie tussen het merk, de organisatie zelf en het goede doel.

maandag 23 mei 2011

IKEA kast ophangen

Slapstick was het. Lars en ik hebben dit weekend een televisiemeubel gekocht bij IKEA. Zo'n grote, die bestaat uit een los onder- en een bovendeel. 1 meter 80 lang, beide weer bestaande uit twee delen.
Dit houdt ten eerste in dat we ons suf hebben gezocht naar alle losse delen in het magazijn. Drie keer IKEA Haarlem afgestruind om alles bij elkaar te zoeken. Check, check, driedubbel check. Die wiebelkar eindelijk bij de kassa, checkt de kassamevrouw ('U weet dat u hier alleen met Pin kunt betalen? JAHA!) nogmaals alle paketten. Vijfmaal gecheckt en inmiddels flink bepakt verlaten we het pand. Het ging nét wel in de auto van m'n ouders, zonder de vering aan te tasten, hoop ik.

Dit belooft een standaard Ik-vind-IKEA-lastig-omdat-je-alles-zelf-moet-opbouwen-zeur-verhaal te worden, maar hé dat is het niet. Want eerlijk gezegd: het ging goed tót we het bovendeel zo'n 1 meter 50 hoog moesten houden, gaten moesten boren in onze pauperwoningbouw muur. Seriously, die kast stond zó in elkaar verder. Dit is eerder een geverifieerde-zeur-blog-omdat-de-woningbouw-in-de-jaren-tachtig-slechte-woningen-heeft-gebouwd-en-die-nu-nog-met-zo-min-mogelijk-onderhoud-aan-mensen-met-lage-inkomens-verhuurt. Lees: wij studenten.

Slapstick was het, omdat onze zijbuurman aan de deur kwam. Het was zondag, we moesten gaten boren in de muur. We begonnen om 3 uur in de middag. Dus zeg maar, geen rare ochtendperikelen. Die man beweert dat zondag een rustdag is. Dat je dan niet zou mogen klussen. En zeker niet uren boren. (ja oké, we moesten wel heel hard en veel boren, want die muur was niet normaal knoerthard en we moesten erdoorheen. Dus we hebben zeker alles bij elkaar wel drie kwartier geboord). Zondag is voor ons juist de dag dat we tijd hebben om te klussen en ik kon nergens vinden dat dat niet zou mogen. Ik bedoel, we wonen niet in Urk, maar in Sassenheim, toch?

Toen voelden we ons wel bezwaard om zo veel verder te boren, dat we met 3 gaten (ipv 4) besloten dat het wel goed was zo. Toch een beetje om de boze buurman te sparen. Tijdens het eten, genietend van ons nieuwe televisiemeubel.... zien we heel langzaam dat het bovendeel los begint te raken van de muur... steeds een stukje lager... dramáááá

woensdag 18 mei 2011

Statistiekdrama

Ken je dat? Uren naar een beeldscherm kunnen kijken. Je proberen te concentreren, je MOET je van jezelf FOCUSSEN (Een Spaanse professor zei: Fakkesssennn). Het lukt dan juist niet. Je denkt aan het eten wat nog tussen je tanden zit van je lunch die je snel naar binnen hebt gewerkt, omdat je nog zoveel te doen hebt, of aan die irritante collega die naast je zit te wiebelen op zijn/haar stoel.
Anyway, dat overkomt mij dus iedere keer als ik probeer te statistieken. Was het nog geen werkwoord, dan is het het nu wel. Jammer dan. Breiden ze dat groene/witte boekje maar weer uit. Analyseren van data dan, ook goed. Het is dramatisch, echt...
Ik zie alleen nog maar getallen. Ik probeer alles uit, gewoon: om te kijken of er iets significants uitkomt. Dat betekent in normale taal: iets bijzonders, waarover wat te schrijven valt. Beetje goochelen met cijfers. Dat doe ik nu al een paar dagen lang.
En opeens begon het me te dagen. Ik vond het niet meer erg. Want: ik had een significant resultaat! Joepie! Niet een heel onderzoek voor mijn gevoel voor 'níets' gedaan. Ik heb zojuist een bijdrage geleverd aan de wetenschap. Ik voelde me op en top.

Dan begint het pas: opschrijven wat je nu hebt gevonden... dat is kijken naar data en dan ooook nog eens begrijpen wat je ziet. DAT zorgt pas voor stress. Dat noem ik nu after-statistieken-stress. Dit is een fijn soort stress, omdat je weet dat het einde in zicht is. Je denkt: het komt goed. Even opschrijven.. 1-1 = 2. Zeg maar zoiets.
Zotte blog he?
Ik vond het anders zo zielig voor jullie. Die radiostilte hier. En dat terwijl ik zoveel denk en te zeggen heb. Boeiende dingen moet je nu even niet verwachten met de after-statistieken-stress die ik momenteel ervaar. Ik moet nog een week of twee. Wie sleept me hierdoorheen?

dinsdag 10 mei 2011

Ideale werkplek 2

Gisteren met iemand toch wéér op het onderwerp gekomen waar de vorige blog ook over gaat: toekomstige werkplek en de vele eisen die mensen daarbij hebben. Ik moet oppassen dat ik niet in herhaling val (althans, niet te vaak) en dat ik niet onbedoeld een of ander saai (blog)specialisme creëer, maar toch: nog even een vervolg.
In de vorige blog stonden maar twee eisen, maar gisteren ben ik tot de conclusie gekomen dat de allerbelangrijkste daar niet eens bij staat! Het zou fijn zijn (kijk, dan kleed je het toch in he) als mijn toekomstige organisatie de sociale media niet schuwt.
KIJK en daar heb je een probleem. Tot nu toe, overal waar ik heb gewerkt, wordt het gebruik van sociale media óf gezien als manier om te ontsnappen van werk (theorie X gaat uit van luie mensen, toch?) óf ze vonden dat ze mee moesten doen, maar wisten niet zo goed waarom etc.

Uiteraard, als actieve social media gebruiker, krijg je te maken met mensen met zeer uiteenlopende meningen over dit gegeven. Een tssss, een zucht of: cool! Doe je ook Angrybirds? Dat was echt de leukste meet-cue die ik ooit heb meegemaakt. Als ik in een organisatie functioneer, gebruik ik de sociale media alleen als het kán. Zolang er geen regels zijn, bepaal je natuurlijk zelf dat het kán. Maar KOM OP. Het is nu eenmaal de realiteit, dus handle it. :-)

Ik zit trouwens te denken. Helemaal op het begin van het smiley-gebruik, gebruikte ik altijd de volgende :-). Helemaal met een streepje als neus. Dat doe ik nu nooit meer. Het moet korter en krachtiger. Iemand die lacht is gewoon dit: :).
Ook prima toch?

Ik ga weer eens van de hak op de tak op het dak! Aju!

vrijdag 6 mei 2011

Ideale werkplek

Ik zat net glazig te kijken naar Topgear. Ik zat alleen thuis, dus geen  idee waarom dat programma aanstond. Dat heb je weleens, dan kijk je zó passief en dus eigenlijk niet, je fopt gewoon de kijkcijfers. Dat had ik net. Ik dacht namelijk aan de ideale werkplek en werkgever.
Bestaat dat überhaupt? Waarschijnlijk niet, net zoals de ideale partner niet bestaat.
Maar toch.. ga je er als afgestudeerde wel naar op zoek. Zéker als je bedrijfskunde hebt meegekregen en dus ook enige kennis hebt van strategieën die organisaties kunnen uitoefenen en wat wenselijk is voor het wel en wee voor de medewerkers.

Uiteraard zijn niet alle afgestudeerden zo kritisch en op zoek naar een soort van 'ideale werkplek'. Ligt waarschijnlijk compleet aan je situatie. Als ik echter naar mezelf kijk, is mijn eisenlijstje voor de ideale partner (heb ik al gevonden ;)) korter dan die voor de ideale organisatie waar ik wil gaan werken. Sommige van die eisen zijn compleet onrealistisch, maar over anderen zijn heel goed nagedacht. Door mijzelf weliswaar, dus dat is een belangrijke kanttekening.

Eén van de dingen die ik belangrijk vind in een organisatie, is dat er minimaal 500 mensen werken. Waarom? Omdat je op zo'n moment ook kan spreken over een HRM-afdeling waaraan je eisen mag stellen. Er moet dus goed nagedacht worden over zaken als; opleidingen die relevant zijn voor een functie of enorm interessant voor de toekomst voor de organisatie. Mensen zien als machines, daaraan heb ik een hekel. Een mens kan juist de machine slimmer af zijn, door een veelzijdigheid aan 'kunnen'. Dat is eis nummer 1.
De laatste tijd zijn er echter veel vacatures van organisaties die zoveel kleiner zijn dan dit aantal. Bovendien noemen ze een tal van werkzaamheden die onder de verantwoordelijkheid van 'communicatiemedewerker' vallen, dat je weet: daar is gewoon nog NIET over nagedacht. Kan een uitdaging zijn hoor: opzetten van een serieuze communicatieafdeling in een organisatie.. maar níet als startfunctie, in mijn optiek.

Een tweede eis is een werkplek waar ik onder de verantwoordelijkheid zou vallen bij iemand met érg veel ervaring in de communicatiebranche, mét een relevante opleiding. Niets is zo fijn om met iemand over werkgerelateerde en branchegerelateerde issues te kunnen praten, waarbij je ook vaktermen kunt gebruiken! Van zo iemand kun je leren, heerlijk! Handige tool: Linkedin. Check degenen die werken bij de organisatie en hun titels (communicatieadviseur/manager/peopletje) en bekijk of het de moeite waard is om te solliciteren.

Je begrijpt, ik heb nog wel 44 van dit soort eisen. Minstens. Ook wel lastig, want in hoeverre ben ik in de mogelijkheid om straks dit soort eisen te stellen? Wellicht lachen jullie me wel uit en zo van: 'succes ermee!'. Of is het herkenbaar?

dinsdag 3 mei 2011

Zien en geloven

Denk je eens een heel groot, geel gebouw in.
Je ziet het vanuit je autoraampje/ treinraam/ metroraam. Het staat daar. Knalgeel.
Wat denk je als eerst?

Dat verschilt per mens.
Ik zou wellicht denken: zo hé dat is geel.
Daarna denk ik aan een schilderij, waar het geel vanaf spat. Waarbij de kleur je roept en aangeeft dat je ernaar moet blijven kijken. Fascinerend.
Geel is het nieuwe zwart. Een gebouw staat stil. Een grote, logge kanarie zou het kunnen zijn. Zijn kanaries per definitie geel?

Een ander denkt wellicht niet alleen in termen van mooi/lelijk, maar ook: waarom is er gekozen voor de kleur geel? Rood had mooier bij het landschap gepast. Opleiding, werk en levenservaring spelen hier ongetwijfeld een rol.

Gedachten zet je niet uit. Maar wat zo mooi is, is dat iedereen iets anders waarneemt.
Neem nu een pion. Je loopt naar school/werk en daar in het straatbeeld: een pion. Kleur doet er niet toe.
Ik zou direct gaan zoeken naar andere schaakstukken.
Iemand die regelmatig bowlt vervloekt zich wellicht dat hij/zij geen bowlingbal bij zich heeft, niet voorbereid op een spannende situatie, hoe bizar ook.
Leuk he?

En dat is nog maar een DING. Een ding!
Moet je nagaan op hoeveel verschillende manieren je een MENS kunt waarnemen. Ontelbaar.
Een mens praat ook nog eens, verschilt per seconde van gezichtsuitdrukking en lichaamshouding. Enorm spannend.. maar tegelijkertijd ook erg ingewikkeld.

Hoe denk jij dat je Osama Bin Laden had waargenomen? Als je hem nou gewoon niet had gekend van de media. Ik las vandaag in de krant dat het een aantrekkelijke man was. Bizar he?

dinsdag 26 april 2011

Feestgekte

De feestgekte is losgebarsten. Men ging spontaan dagjes weg en erop uit met Pasen. Koninginnedag komt er ook weer aan. Oranje weer in de winkels. Je leeft van feest naar feest. De rest gebeurt maar een beetje. School gebeurt, werk gebeurt. Waar of niet? Je zit met je hoofd nog bij de bbq van gisteren deze ochtend. Zo werkt het bij mij nu. Maar bij mij mag dat. Ik zit NOG niet op school, no(c)h op werk. :)

Bloggen is ook wel een feestje. Onderzoek doen vind ik ook een feestje. Ik ben momenteel bezig met een onderzoek waar ik minimaal zestig respondenten bij nodig heb. 60! Dat lijkt niet veel, maar dat is een heeeullleboel. Waarom? Mensen zijn vragenlijst-moe. Ze hebben wel wat beters te doen. Tenzij er iets te winnen valt: dat is gratis, dan doen we het wel. Dat wordt dan ook mijn tactiek bij mijn masterscriptie. Nu.. echter, hoop ik dat zonder prijzen te kunnen behalen. Dat is al een prijs waard, mocht mij dat lukken.

Even weer terug denkende aan de feestgekte. Hier in Sassenheim wordt er wat afgefeest... onder de  kinderen. Die mochten paaseieren zoeken en voetballen in het park. Volwassenen sjokken er maar een beetje achteraan. Die feesten wellicht 's avonds, in de kroeg. Suf he?
Ik vind: er moet meer gefeest worden door volwassenen. Dan zijn er ook meer oppassers nodig, goed voor de economie. Maar bovenal: more happy faces!
Tis lente! De zon wacht niet tot jij klaar bent met werken na 6 uur, dan nog een wasje MOET draaien, eten MOET koken, blabla. Gewoon: nu doen.

Ik vond het een mooie vraag: 'Ik geef jou het eeuwige leven op de voorwaarde dat je die leeft zoals je NU doet. Zou je dat aannemen?'.  Tot nu toe zei iedereen: 'nee'.

Typisch toch? Ga die feestgekte in. Maak er wat van!
Dit was een lenteblog. :)

Voor iedereen die mijn vragenlijst nog niet heeft ingevuld, dit is de link:

https://uvacommscience.qualtrics.com/SE/?SID=SV_aVGgX43Gmvl0YRu