Ici Sophie

Ik was zo trots op mezelf! Bijna een jaar zonder feesboek. Stelt toch niets voor zou je denken en in feite is dat natuurlijk ook zo maar toch… het is een verslaving waar ik van af was. Met de nadruk op was want sinds vorige week doe ik het weer. Weg zijn alle goede bedoelingen en voornemens. Ik Weet zeker dat er ergens op mijn i pad een knopje zit waar ik kan zien hoeveel uur ik de laatste week aan alle onzin heb besteed maar durf daar niet naar te zoeken omdat het resultaat waarschijnlijk schrikbarend is…

Tijd voor iets nieuws! Ik gooi de app weg en verheug me weer op mijn fbloze leventje!

Een 1 daags reisje in de buurt. Maar wel met de mannen van mijn dromen!…

Hoewel ik voor mezelf wel toe durf te geven dat ik heimelijk&hopeloos verliefd ben schreeuw ik dat natuurlijk niet van de daken! En fluister het zeker niet tegen het lijdend voorwerp van deze dwaze gevoelens. Maar omdat ik ieder excuus aangrijp om hem maar even te zien ga ik ook dit jaar weer naar zijn feestje.

Voor het kampvuur, de muziek  en alle leuke mensen.

De drank laat ik dit jaar achterwege,

dromen in een lege bedstee haalt het niet bij het ontwaken

,na het thuiskomen van een koude kermis,

in mijn eigen bed!

Memorabele dag! Vandaag begin ik aan mijn strijd tegen de overtollige Corona kilo’s. Niet omdat ik het wil maar omdat mijn veel te dikke Gluteus Maximus niet meer in mijn rolstoel past!