zo denken we niet meer
Je voelt hem al aankomen. Druk druk druk en veel te blij voor schrijverij. Tijd voor het echte werk. Ik overweeg een zomerstop. Klinkt dat niet profi? Het nieuws komkommertijd, ik ook. (los van het feit dat mijn baan op de tocht staat, ik date met een Fransman die me niet verstaat maar prachtig kan knikken en lachen, mijn zus ’s nachts is aangereden door een wilde fietser en nu een litteken op haar neus rijker is, de kat van de onderbuurvrouw in twee delen op het wegdek lag, het wegdek dat vanaf aankomende week een maand of drie open ligt omdat de riolering vervangen wordt, mijn allerbeste vriendinnetje verliefd het land uit vertrokken is en ik spaar voor een bootje.) Maar dat overkomt iedereen.
Ik ga nu iets spannends doen. Ik ga op zoek naar de man die vandaag ontsnapt is uit de gevangenis in Alphen aan de Rijn. Ik wil namelijk een beloning. Want ik ga chique op vakantie. De voorvluchtige is slank en licht getint. Altijd een hij. Vrouwen zijn te achterlijk om een uitgang te vinden. Mij overkomt het in de H&M al. Eenmaal een roltrap genomen, kan ik de uitgang niet meer vinden. Mijn ex bekeek altijd gelijk de vluchtroutes in een hotel. ‘Voor het geval dat, zei hij. Ik vermoedde dat ‘het geval’ mij betrof. Meneer zoveel mogelijk uitgangen wilde weten, mocht hij het niet meer met me uithouden. Zo denken we niet meer.
Ik ga met de Fransman op vakantie (SPANNEND), in jawel, Frankrijk. Ik opperde een huisje. (met een hoop hand- en tekenwerk), omdat ik een tent zo benauwend vind. Hij maakte dezelfde bewegingen. Tekende vervolgens een tent met een hartje erboven. Ik heb voet bij stuk gehouden en een minihuisje gehuurd in Grand-Laviers. Hij zijn taaltje, ik geen nat zeilgezeik. Eerlijk. En nu trek ik mijn speurneus aan en ga. Tot straks of tot voorbij de komkommertijd. Dag!
zo zo zo
En toen woei de melkschuim van mijn cappuccino. En liet een knijper mijn sok los. Ik vind het wel wat, die winden. Ik zag een paar meeuwen door het dolle heen tegen en met de wind mee bewegen. Jaloersmakend. Soms verzin ik dat ik op de rug van zo’n vogel zit. Altijd zie ik mezelf er af vallen, omdat ik de grip op de veren verlies. Vandaag niet. Ik vloog hoog en laag, voor en achteruit boven de straten van Rotterdam. Het gaf me een verliefd gevoel.
Ik ben naar de kapper gegaan. Mijn haar zag er na twee stappen op de stoep al niet meer geknipt uit. Het kon me niet bommen. Ik lachte en mensen lachten terug. Een jongen zei ‘zozozo en waar gaat dat naartoe?’ Ik antwoordde ‘daarzozozo’ en wees naar voren. Hij stak zijn duim op.
De wind lijkt alles lichter te maken. Zelfs nu op de bank, terwijl ik lig te dromen van alles wat er komen zal. Er zit gek genoeg geen slechte gedachte tussen. Die heeft de wind mijn hoofd uitgeblazen. Het giert om mijn huisje. In mijn huisje. De lamp aan mijn plafond zwaait heen en weer op de windstoten die door mijn klapraampje komen. Ik vind het er leuk uitzien. Het klinkt ook best knus. Zo zag ik dat eerder nooit. Doe me nog maar wat van deze dagen. Dan ben ik over een weekje helder en herboren. Nee. Bah. Dat klinkt eng. Laten we het erop houden dat de wind tot wonderlijke zaken kan leiden. Vandaag heeft hij mijn dag mooi gemaakt. Morgen moet ik naar de tandarts. Boren. Ik vraag de tandarts of hij alle deuren en ramen open wil zetten.
Jezus aanroepen
Ik ben blij. Jawel. Twee keer!
Leuk numero:
Mijn hartsvriendin van de middelbare school heeft me gevonden op Facebook. We zijn vrienden. Wat zij allemaal doet, drie levens in een. Ze ziet er nog steeds verdomd goed uit dus ze zal wel niets vervelend meegemaakt hebben. We gaan binnenkort wat drinken. ‘Zodra een terrasje goed te doen is’, zei ze. Ik hoop dat zij aangeeft wanneer dat moment aangebroken is. Als het lang duurt en de terrassen zitten vol, mail ik haar wel.
Leuk numero twee:
Ik ga morgen naar Antwerpen! Betty vond dat we naar het zuiden moesten zakken voor wat extra graden Celsius. Scheelt twee graden, maar dat kan nét de druppel tot vrolijkheid geven. Zij rijdt, ik boek het hotel. Daar ben ik nu al een uur of vier mee bezig. Ik verzuip. Aanbiedingen, meningen, Google maps, buurten, nieuwe meningen, wijken, sterren, foto’s. Ik heb nog niets en ik begin ‘m nu wel te knijpen.
Ik zat al helemaal te stressen dat je daar Belgisch moet praten. Maar dat is natuurlijk gewoon Nederlands. Zo dom. Ik sloeg letterlijk mijn hand op mijn voorhoofd en zei O Jeeeezus. Ik moest aan mezelf denken, zoals ik daar zat op de bank, mezelf voor de kop slaan en Jezus aanroepen. Toen moest ik lachen. Ik trek morgen een jurkje aan. Lente jas. Lippenstift. Hakken. Hoppa.
Kom maar op.
eentje
‘Wanneer je maar hard genoeg iets wilt, lukt alles Lara.’ Totaal lief uitgesproken door Margo. Ze deed me een bad-plus-douche-verwen-pakket cadeau.
Er zit ook massageolie in. Lavendelgeur. Ik werd al rustig toen ik er alleen maar aan rook. Ik ga gewoon mezelf masseren. Ha! Al kan ik niet overal bij. Dat is niet zo belangrijk. Er is maar één ding belangrijk: wat vriendelijker voor mezelf zijn. Zeg ik na een half blok chocolade. Dit wordt een mooie week! En nu glimlach ik. Ik probeer veel te glimlachen. Zomaar glimlachen schijnt je leven te kunnen verlengen. Ik ben blij dat ik niet voor de spiegel sta. Ik voel wel aan dat mijn glimlach nog wat krampachtig oogt.
Goed. Ik ben niet supercreatief, ik ben geen supermodel, ik vertel geen superspannende verhalen, maar kom op. Ik las mijn laatste post en dat schiet natuurlijk niet op.
Soms denk ik dat ik op een punt in mijn leven ben gekomen waarop ik het roer helemaal om moet gooien. Dat verwerp ik vervolgens gauw weer. Ik heb vriendinnen die alles opeens compleet anders wilden doen. Binnen no-time kwamen ze met gebogen hoofd toegeven dat het toch niet zo’n best plan was allemaal. Waren ze op hetzelfde punt. Met een misstap in de pocket. Dus geen roer om. Misschien een roertje. En wellicht later nog eens eentje.
dat
Dat al dagen helemaal niemand heeft gebeld.
Er geen post komt, zelfs geen vervelende.
Dat je kookt voor één bord.
Er één tandenborstel in je badkamer ligt.
Dat er niets in je huis van een ander is.
Dat je ergens vrolijk van wordt, maar het niet kunt vertellen.
Dat je wasmand eeuwig halfvol is.
Er geen afspraken in het verschiet liggen.
Dat je je teennagels nog maar eens lakt, terwijl niemand ze ziet behalve jij.
Dat je alle foto’s van afgelopen zomer bekijkt.
En chips uit de zak eet omdat een schaaltje te gezellig zou staan.
Dat je hoest om wat te horen.
Dat je merkt dat je een half uur naar je knieën staart.
Dat.
Ik was even vergeten hoe eenzaamheid voelt. Maar ik heb hem weer te pakken. En nu ga ik huilen onder de douche. Dag.
superzoenen
De TOTAAL onverwachte sms… Van Marcus. Hij is blijkbaar uitgekeken op dat wilde kutgrietje. Pardon my words, maar dat hele gelazer met hem heb ik op mijn blog een beetje achterwege gelaten. Kort gezegd: Marcus deelde me weinig subtiel mee dat hij verliefd was, vlak nadat we romantisch gegeten hadden. Hij vertelde niet op wie. Behalve dat ze zangeres was. (Ik wist gelijk wie ze was, want er zit maar één zangeres tussen zijn facebook vriendinnen.) Hij zei dat hij per se uit moest zoeken wat het was, want het deed hem veel. Deed hem veel! Nou, ik was gelijk klaar. Want als een vrouw een man veel doet, dan kan je het wel vergeten. Ik heb niet geantwoord. En hij heeft nooit meer iets van zich laten horen. Tot vandaag. En dan ploffen alle herinneringen weer binnen.
Ik had hem helemaal losgelaten. Maar nu zie én voel ik onze superzoenen weer. Dingen terugvoelen is zo maf. Een buikwarmte die via een herinnering opflakkert. Ongelooflijk. Zouden dieren dat ook hebben?
De elektriciteit die ik voelde wanneer onze lichamen elkaar raakten. Of alleen maar roken. Alle dingen die we uit onze handen liet vallen als we samen waren. Het tegelijkertijd (ik schaam me dood maar ik durf het te zeggen) plassen in de douche. Ik dacht werkelijk grote liefde gevonden te hebben. Maar nee. Hij ging voor (Sofie heet volgens mij) een blond hip dingetje. Ik denk niet dat ik me met volle overgave aan hem kan geven. (Alsof ik volle overgave onder de knie heb)
Hij vroeg of ik zin had om bij hem te komen eten. Wat te doen? Ik ben doodsbang. Waarschijnlijk zie ik steeds beelden van hem met dat mens in mijn hoofd. Dan ga ik me vast afwezig gedragen. Ik zou dwars door gevoelens heen willen kunnen handelen. Misschien kan iemand een pil ontwikkelen voor deze gave? Merci.
vloei
Zit ik net lekker ontspannen emo-tv te kijken gisteren, wordt er aangebeld. Normaliter zou ik nooit open doen na negenen. Stond mijn onderbuurman daar op z’n slippers. Hij bood zijn excuses aan voor de rookoverlast. Ik gelijk: ‘welke rook?’ Zie ik achter hem twee agenten staan. Bleek ik dus een bijna-brand gemist te hebben! Ik zal het even samenvatten want ik heb wel een uur staan bibberen in mijn deurpost. Nooit geweten dat mijn buurman zo’n babbelaar was. Hij nodigde me zelfs uit voor koffie op gegeven moment. Ik heb hem vriendelijk bedankt.
Wat bleek nou, hij had een vloeitje aangestoken in zijn douche. Een dikke joint (fluisterde een agent). Die rook trok het afzuigsysteem van onze appartementen in en toen ging het rookalarm af. Zat ik dus met mijn kop helemaal in dat tv programma. Zo gefascineerd dat ik geen alarm gehoord heb. Mijn elektronische luchtverfrisser werkt veel te goed. Ik heb geen rook kunnen ruiken. Mijn eigen kleine geneugten des levens zijn dus levensgevaarlijk!
Nu zal ik wel weken voor niets het geluid van de tv zachter zetten. Ik vind het eigenlijk best beangstigend, zo’n roker onder je. Hij zag er heus geschrokken uit. Maar een alerte houding ebt vanzelf weer weg. Ik heb voor de zekerheid mijn brandblusser opgezocht. Waar denk je dat ie stond? Achter mijn pumpverzameling! In mijn kledingkast. Ik googlen waar je zo’n ding het beste kunt neerzetten. Vond ik dit:
“Waar plaats ik brandblussers? Blustoestellen moeten op duidelijk zichtbare plaatsen op ophangbeugels of statieven worden geplaatst en bij voorkeur op vluchtroutes. Geschikte locaties zijn gangen, trappenhuizen, centrale toegangshallen en nabij uitgangen van ruimten. Blustoestellen moeten zo worden geplaatst dat zij niet worden gehinderd door de te verwachten brand. De bovenkant van de blusser dient zich op maximaal 1 meter van de vloer te bevinden.”
Nou, te complex niet? Brand moet hem niet hinderen? Maar waar verwacht je dat de brand vandaan komt?! Iemand? En ik krijg dat ‘1 meter boven de grond’ verhaal niet voor elkaar. Er zit geen beugel bij mijn blusser. Dus ik heb hem onder mijn bed gelegd. Want dat lijkt me het meest eng, verbranden in bed.
pakken
Hallo! Heee manoman! Ik ben knettertjelam, maar ik ga het proberen. Hoeveel de ‘o’ ook op de ‘p’ lijkt van hier bezien. En ze staan nog naast elkaar ook! Ik moet namelijk echt ontzettend even wat kwijt! Let op. Een stelling. Of vraag. Of what ever. Maar beste medemensch, zeg me: wat is er romantischer dan mannen in een pak die rénnen? Nou? Die rennen niet zomaar hoor. Dat doen mannen niet. Zomaar rennen. Ik zag er eentje vannacht! Jaaaaaaaaa! Billetjes gingen van huphuperdepup in die broek. Hij had zijn colbert over zijn schouder geslagen en rende in zijn witte blouse zo richting hofplein. Lakschoenen. Hoe sexy! Ik krijg hetzelfde gevoel soms bij alfa-mannen die iets omstoten of struikelen. Zeker mate van charmante lulligheid in combinatie met een stoere vent. Dat hij hut even niet weet, tekst kwijt, onhandige bewegingen. Dat werk. Niet te lang natuurlijk. Dan wordt het irritant.
Ik moet er ook niet aan denken dat een man constant in pak rondholt hoor. Dat gedinges op de beurs weet je wel, dat vind ik nou weer niet sexy. Zulke heertjes bedoel ik niet. O nee. Ik bedoel de grote man die zijn hoed verliest. Dat! En dat de wind ‘m meeneemt. Hij erachteraan, zo’n man. Misschien denk ik in af en toe teveel in film maar net, zag ik er eentje in het wild! Wauwie. Ik werd helemaal een beetje hitspitserig ervan!
Dus ik wil: een kortstondig onhandige man. Soms in pak. Af en toe rennend. Verder soms stoer en relaxed en een beetje casual. En dan heb ik nog wel een paar puntjes hoor. Maar het voert te ver om dat nu allemaal op te schrijven. En veeleisend wil ik al helemaal niet overkomen. Easygo wil ik zijn. In de rustige betekenis van het woord. Niet van het makkelijke kind hè? Whatever. Nu glijd ik easyflow mijn koude lege bed in!
(ps. het plaatje slaat nergens op maar ik ben echt et dronken om een potlood vast te houden. Misschien maak ik morgen nog een tekeningetje. En dit is ook geen verkeerd koppie om naar te kijken niet? Woehoe! )
daar word ik niet leuk van
Jongensjongens. Ik geloof dat ik getript heb. Ik bestelde koffie vanmorgen op het station:
Een cappuccino alstublieft.
Wilt u een extra sterke?
Een extra sterke?
Ja extra sterke cappuccino. Dat is nieuw. Een proef.
Een proef?
Extra sterke, kunt u testen.
Is hij ook extra duur?
Even kijken.
…
…
Nog niet. Nee. Hij zit nog in de testfase.
Heeft u hem zelf al getest?
Wat?
Die extra sterke?
Nee, ik lust geen koffie.
Doe maar dan.
Nou….Bam! Die knalde erin zeg. Ik zat te stuiteren op mijn stoel als nooit tevoren. En dat in de trein! Ik merkte dat ik graag wilde praten. Niemand leek benaderbaar, dus heb ik geprobeerd iemand te bellen. Voicemail, voicemail, voicemail. Vervolgens kreeg ik zoveel ratelgedachten dat ik dacht dat ik door zou draaien. Echt. Er zat geen begin, geen eind, geen midden en geen verband in welke gedachte dan ook. Ik kreeg maar geen zin los van de andere woorden die er doorheen prikten. Ik was bang dat het niet meer zou stoppen. Nu snap ik waarom ik altijd ver van drugs weggebleven ben. Ik word daar niet leuk van.
Aangekomen in Amsterdam kocht ik een vet broodje omdat ik heb gelezen dat vet kan kalmeren. Dan gaat alle focus naar je maag, zoiets. Eigenlijk wilde ik schudden met mijn hoofd maar dat oogt zo debiel. Ik herinnerde me ook iets over melk, maar dat krijg ik koud niet weg. Het broodje deed zijn werk, of tenminste, dat denk ik. Ik ben geschrokken. Wie weet is alle koffie na de proefperiode wel zo sterk! Ik ga voortaan voor verse jus uit een flesje. Dit nooit meer. Dus bij deze. Voor de liefhebbers: er zit pepmiddel in de nieuwe ‘extra sterk’ cappuccino van de kiosk op het station, perron 9. Beware oder enjoy!
lara in letters 