Een heldin is opgestaan.

Ter informatie: nee, ik ben niet omgekomen in de verdrukking van de Albert Heijn (zie voorgaande blog). Ik ben druk geweest met wat projectjes, waaronder dit toffe platform (reclamemodus: uit).

Maar toen was er een heldin opgestaan en over deze vrouw moet ik even een paar extra woorden kwijt. Haar naam is Jacq. (met een punt, ja) Veldman en zij heeft een artikel geschreven wat ik graag met jullie wil delen. Het is hier terug te lezen (Blendle biedt de eerste paar artikelen die je wilt lezen gratis aan).

Ik ben een echte pessimist. Al jaren probeer ik dit te veranderen. Met van die sites als ‘Omdenken’ enzo. Ik vind een aantal van die positieve spreuken echt oké en ik probeer ze ook na te leven (er zijn geen problemen Vera – dit zijn UITDAGINGEN – UITDAGINGEN), maar het feit wil dat ik van nature niet zo aangelegd ben. In deze tijd is dat niet goed, want het regent positiviteitsgoeroes. Oprah Winfrey zei het al over The Secret: ‘Maak een moodboard en je krijgt wat je wilt.’ Het is Karma-zus en mindfulness-zo. Ik begon mij een vreemde eend in de bijt te voelen; een kleine pessimist in de grote, angstaanjagende, positieve wereld.

Gelukkig, daar was Jacq. Haar artikel ‘Het leven is geen feestje’ is voor mij een feest (woordgrapje hè!) van herkenbaarheid. Ik zou willen dat ik het geschreven had. Jacq. ontkracht vijf geluksmythen, waarvan ik er één even toelicht (angstig dat ik anders copyrights schend):

Mythe: geluk is een keuze
Voorstel: soms heb je gewoon pech

“Dit is de gevaarlijkste mythe. Varianten van het ‘Geluk is een keuze’-adagium: ‘The sky is the limit’ en ‘Alles lukt, als je het maar wilt’. Wat nu als het onverhoopt niet lukt? Oh wacht, dan heb je het gewoon nog niet hard genoeg gewild. Ja, zo kan ik het ook (…). Soms heb je gewoon pech en kom je gewoon de goeie mensen niet tegen. En de verkeerde mensen wel.”  (Volkskrant, 2014)

In deze trant ontkracht het artikel ook vaag woordgebruik als ‘in je kracht staan’ en ‘jezelf zijn’. Het is eigenlijk hilarisch dat we deze termen continue gebruiken. Laatst hoorde ik iemand dit zeggen: ‘Kijk, weet je wat het is… Ik voel nu pas dat ik in mijn kracht sta. Ik bedoel, gewoon wezenlijk jezelf zijn en de uitdagingen in je leven aanvaarden.’ Oké, succes ermee.

Kortom: een verfrissende visie op de trend van het moment, maar voor mij (nog) belangrijker een kleine bevestiging. Namelijk dat mijn pessimisme en ik er ook best mogen zijn.

Kerstboodschap.

Het is bijna kerst! Bij deze wens ik jullie allemaal alvast een fijn kerstfeest, in combinatie met een lekker afgezaagd plaatje uit de Hyves-tijd (zie onderstaande afbeelding). Probeer er een beetje van te genieten, hè! Ondanks de supermarktstress. En de cadeaustress. Visitestress. Outfitstress. En zo. Al gestrest? Nee? Even een rondje supermarkt maken dan morgen. Als jullie geen stukjes meer zien verschijnen, is dat omdat ik in de Appie omgekomen ben in de verdrukking.

Geintje. MERRY CHRISTMAS!

Prettige-feestdagen

De kerstboom.

‘Vera, die lampjes zitten niet goed zo. Het ziet er niet uit.’

‘R., dat kán niet anders.’

– gerommel met lampjes van de kerstboom –

‘Zie je nou R., het ziet er niet uit als je dat snoer daar tussendoor haalt.’

‘…’

‘Kijk, nu zit daar één bonk lichtjes en aan de andere kant van de boom zit niets.’

‘OKÉ, WE DOEN HET OP JOUW MANIER. LAAT MAAR, TERINGLICHTJES. JA DOE HET DAN, DOE DAN. DOE DAN! NEE, DOE HET NU MAAR OP JOUW MANIER.’

Verder supergezellig hier.

R.

Een klein traantje.

Toen ik hoorde dat ze naar Nederland zouden komen, wist ik gelijk dat ik het zou gaan proberen. Ook al was de kans minuscuul dat het me zou gaan lukken. Ik kroop vanochtend vroeg achter mijn laptop en sloot aan in een eindeloze wachtrij en zette in de tussentijd een bak koffie (wat was er mis met de tijd dat je in je slaapzak voor een platenzaak lag?).

Ik wilde zó graag een kaartje voor U2.

Maar, zoals wel verwacht, greep ik ernaast. Binnen tien minuten was alles uitverkocht en crashte de site voor de tickets en stond ik nog steeds in een vastgelopen wachtrij. Even een baalmomentje, want de vorige keer (jaren geleden) greep ik er ook naast. Een kennis van mijn vader lukte het om nog één kaartje te bemachtigen. Mijn vader ging toen wel, ik niet (beiden fan, harde keuzes moesten gemaakt worden). De hele avond heb ik gehuild. Ditzelfde is ook gebeurd bij het (meerdere malen) proberen te bemachtigen van een kaartje voor Coldplay. Ook nog nooit gelukt en ook veel tranen op de avond van het concert. Maar bij U2 steekt het toch wel extra hard, want ik ben één van de tien jongere fans en de tijd dringt (straks gaan ze met pensioen!). Ik hoop dat Jan-en-Lies-die-in-de-jaren-80-ook-het-eerste-concert-van-U2-bijwoonden een fantastische avond hebben op 8 of 9 september 2015.

Wat doe je ter bestrijding van dit eerste-wereld-probleem op de maandagochtend? Gewoon nog een liedje luisteren.

Zweden.

De afgelopen week hebben R. en ik in Zweden doorgebracht. Mijn vriendin S. woont hier een tijdje. De stad waar ze woont is, zoals haar huisgenoten het noemen, een ‘bubbel’. Er is bijna geen criminaliteit (hoe HEERLIJK, om over straat te kunnen lopen midden in de nacht en gewoon NIET aangesproken te worden), iedereen is dun (dit vond ik eng) en houdt van salade (nog enger) en roken en herrie is taboe (maar snus is dan wel weer ‘normaal’). Toch is het er zeker niet saai, want je kunt iedere dag uit en Kopenhagen en Malmö liggen om de hoek. R. zei over onze Zweedse verblijfplaats: ‘Ik zou hier best kunnen wonen.’

De Zweedse obsessie met Ikea vond ik met name fascinerend. De reclames van Ikea op tv zijn helemaal niet overdreven, want alle huizen lijken wel zo ingericht. Daar ging mijn Ikea-hart natuurlijk sneller van kloppen. De aanblik van muren vol BILLY boekenkasten: onbetaalbaar. In Denemarken vinden ze Ikea (en het gebouw met haar nationalistische kleuren) niet zo leuk. Daar is de buitenkant namelijk grijs geschilderd.

Eigenlijk had ik wel veel langer bij vriendin S. kunnen blijven. Voor meer kletspraatjes, koffie en kaneelbroodjes. Ik heb eigenlijk niet eens tijd gehad om een fatsoenlijk souvenir te kopen. R. gelukkig wel, want die heeft toiletgolf gekocht.

the-potty-putter

Het is maar wat je nodig hebt.

Even kut.

Compleet inspiratieloos, wil ik vandaag graag twee punten met jullie delen:

1.  Deze week verliep even kut. Soms heb je dat wel eens, een kutweek. Noem mij pessimistisch, ik noem het realistisch. Pertinent gelukkige mensen zijn maar enge mensen.

2. Op Gezichtsboek zie ik wel eens plaatjes met uitspraken voorbij komen, als: ‘Geld maakt niet gelukkig’. Dit is dikke onzin, want geld kan wel een aanzienlijk handje helpen om gelukkig te worden. Ik ben klaar met dit soort uitspraken. Ik ben ook klaar met programma’s in de richting van 100-dagen-vrolijkheid-iedere-dag-een-foto-op-Gezichtsboek-plaatsen. Nomineer me niet, ik doe niet mee.

Zo, dat was het. Morgen weer een nieuwe dag.

De Ikea.

Ja, daar komt weer even een guilty pleasure.

Toen ik nog stage liep, werd mij op een cursusdag gevraagd iets over mijzelf te vertellen wat (toentertijd) niemand nog wist. Ik had niet echt geheimpjes, dus dat vond ik best moeilijk. Maar toen plots, floepte het eruit: ‘Ik ben best wel een beetje gek op naar de Ikea gaan.’ Ik realiseerde me gelijk dat dit echt niet goed klonk. Ik houd ook al van lezen en het Eurovisie Song Festival, daar maak je jezelf ook nooit populair mee. Ik wil gelijk even recht zetten dat ik echt niet alleen maar saaie hobby’s heb, maar dat je voor veel écht leuke dingen geld nodig hebt en dat heb ik gewoon al een tijdje niet (maar eens zal ik Polynesië bezoeken!).

Dat was even een frustratiemoment. Back on topic. De Ikea dus en ik ga er graag naar toe. Ik heb dit al op een eerdere blog beschreven, maar toen geen aandacht besteed aan de redenen en die noem ik bij deze.Ten eerste is alles altijd nieuw en fris in de Ikea en perfect ingericht. Deze Scandinavische kijk-ons-eens-ontbijten-aan-deze-perfecte-tafel-in-frisse-Zweedse-omgeving-vibe maakt me vrolijk (beter dan dit krijg ik het niet verwoord). Ten tweede is de Ikea een prachtige weerspiegeling van de maatschappij. Ik heb mensen zien arriveren op hun fiets, maar ook met een Porsche. Wie gesprekjes gaat afluisteren in het restaurant ontdekt interessante dingen (waarom vonden die ouders dat hun zoontje van vier een bureaustoel nodig had en wáárom stuurde die ene moeder haar man de damestoiletten in om hun dochtertje te gaan halen?). Kortom: sociale vraagstukken, leedvermaak en verwondering onder één dak.

Omdat het vandaag een regenachtige en sombere dag was en R. en ik onszelf wijs hadden gemaakt dat we echt een nieuw dekbed nodig hadden (maar eigenlijk hadden we honger en waren we te lui om te koken), besloten we naar de Ikea te gaan en wat Scandinavische frisheid op te snuiven. We waren alleen even vergeten dat het deze week herfstvakantie is en daarom viel mijn Ikea-vreugde bijna eventjes in duigen. Er waren OVERAL kinderen (ik ben geen kinderhater, maar dit was echt massive). En ook héél veel mensen met scootmobiels en rollators (is het voor hen ook vakantie?). Tegen de tijd dat R. en ik naar het restaurant geworsteld waren, waren onze tenen bont en blauw. Ook in het restaurant waren OVERAL kinderen (en ouders). R. werd een beetje agressief van de drukte en riep dat hij dingen stuk ging maken, waarop de ouders en ouderen gealarmeerd om zich heen keken.

En toen opeens, realiseerde ik het me. De Ikea is de nieuwe Efteling. Smäland is gratis en het eten is goedkoop: kinderparadijs! Zo zie je maar weer, lol zit in een klein (speel)hoekje. En dat is dan wel weer een wijze les.

Ikea

Moeten.

Eens in de zoveel tijd heb ik even een filosofisch moment voor mezelf. Even nadenken over alle ernstige levensvragen (‘wie ben ik?’) en wellicht nog even over het sinterklaasfeest (maar niet te lang, want ik merk dat dit bij andere mensen leidt tot serieuze vormen van agressie). Soms denk ik ook even na over wat ik nog allemaal moet doen.

Aan het begin van deze week had ik een moet bedacht. Ik had op mijn telefoon gezien dat het zaterdag mooi weer zou worden (misschien wel de laatste ‘mooie’ dag van het jaar!) en dus had ik met mijzelf afgesproken dat ik dan iets-in-de-buitenlucht-met-anderen moest doen. Want zo werkt dat met mooi weer. Dan doe je iets leuks.

Vandaag was het dus zo ver, maar bedacht ik me halverwege de dag wáárom ik mezelf iets zou verplichten. Ik zit eigenlijk wel prima met een wijntje op mijn balkon. Het is misschien niet echt een interessante dagbesteding, maar waarom zou ik eigenlijk niet vaker gewoon tijd verspillen. Dat moet ik maar meer gaan doen.

Oh, wacht.

Oh behold, the keyboard warrior!

In deze tijd van oorlogen en werelds verdriet (en internet), is er een groep strijders opgestaan die zélf wel even het toetsenbord in handen neemt om er het zijne over te zeggen en van te vinden: de keyboard warriors. Je vindt ze op diverse plekken op het internet. Met name op Nu.nl en Gezichtsboek, dat zijn echte battle grounds. Gekenmerkt door het uiten van (historische) onjuistheden, pleonasmen en onwetendheid, probeert de keyboard warrior vanachter zijn toetsenbord het gevecht aan te gaan op internet. Hieronder een kleine top twee van maatschappelijk verhitte onderwerpen, waar oorlogje gevoerd wordt in de ‘commentbox’:

1. Iets met sinterklaas en zwarte piet
Het sinterklaasfeest maakt iedereen boos. Want is zwarte piet nu wel of niet een toonbeeld van racisme? Sommige warriors zijn ook HEEL erg boos op grote ketens als Albert Heijn en Hema, die overwegen naar aanleiding van de discussie hun aanbod in producten aan te passen. Even een greep uit wat pittige reacties bij diverse iets-met-sinterklaas-en-zwarte-piet-internet-artikelen:

“Als Hema zwarte piet bant. Ga ik hema boycotten. Alsof het verkopen van hoofddoeken niet erg genoeg is!”
– Ik vind deze zin echt interessant. Waar de zin door hoort te lopen na ‘bant’, is een punt geplaatst. Om extra kracht bij te zetten? Ook interessant hoe discussies in deze trant altijd eindigen in iets-met-moslims. Want als je het niet meer weet, kun je natuurlijk altijd nog iets over moslims zeggen. Ook al is het totaal niet relevant.

“Bezopen aktie!!! Tis gvd een kinderfeest. Laat dat zo blijven en stoor je niet aan dat “spul” die dat wil verbieden, gewoon terug naar eigen land sturen!”
– Deze laatste regel is bijzonder treffend voor veel internetdiscussies. Iedereen moet altijd terug naar zijn eigen land.

2. Iets met plannen van het kabinet
Wat minder aanwezig op Gezichtsboek, maar des te meer aanwezig op nieuwswebsites: de politieke geïnteresseerde keyboard warrior. Ieder willekeurig artikel betreffende de Nederlandse politiek, is een platform voor digitaal knokken. Daarnet heb ik voor de gein het artikel ‘Schippers mag vrije artsenkeuze niet inperken’ aangeklikt. Bij de reacties is iedereen weer boos:

“En hoe komt allemaal!? Omdat in het verleden die linkse teveel geld over de balk hebben gegooid en wij nu op de blaren moeten zitten!!!”
– Uitstekend onderbouwd.

“gelukkig maar en zo blijkt dat dit weer een half doordacht plan is. Ik vind haar sowieso geen hoogvlieger meer een laagvlieger dus zet het raam open en daagggg schippers”
– Is dit een grap? Het verdwijnen van interpunctie en hoofdletters in de laatste zin is interessant en veel voorkomend. Ik zie nu vele schippers voor me die vanaf het vaste land uitgezwaaid worden door deze warrior. Maar dat zal wel aan mij liggen.

Even voor de duidelijkheid: het gaat mij hier om de citaten en niet om wat ík van deze maatschappelijke onderwerpen vind. Het probleem bij bovenstaande voorbeelden is dat een reactie op een artikel schrijven simpelweg niet altijd iets bijdraagt aan de samenleving. Het maakt andere internetbezoekers boos en agressief en onredelijk. Ik krijg bijna de neiging om te roepen: ‘HANDEN IN DE LUCHT EN LEG UW TOETSENBORD LANGZAAM, JA LANGZAAMMM, OP DE GROND’.

Ik verlang soms naar de tijd van de inbelverbinding.